قال الإمام عليّ عليه السلام:

كانَ فيما وَعَظَ بِهِ لُقْمانُ ابْنَهُ اَنْ قال لَهُ: يا بُنَىَّ! لِيَعْتَبِرْ مَنْ قَصُرَ يَقينَهُ وَ ضَعُفَتْ نيَّتُهُ فى طَـلَبِ الرِّزْقِ، اَنَّ اللّهَ تَبارَكَ وَ تعالى خَلَقَهُ فى ثَلاثَةِ اَحْوالِ مِنْ اَمْرِهِ وَ آتاهُ رِزْقَهُ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ فى واحِدَةٍ مِنْها كَسْبٌ وَ لا حيلَةٌ، اِنَّ اللّهَ تَبارَكَ وَ تَعالى سَيَرْزُقُهُ فِى الْحالِ الرّابِعَةِ... فى رَحِمِ اُمِّهِ... مِنْ لَبَنِ اُمِّهِ... مِنْ كَسْبِ اَبَوَيْهِ... حتّى اِذا كَبِرَ وَ عَقَلَ وَ اكْتَسَبَ لِنَفْسِهِ ضاقَ بِهِ اَمْرُهُ وَ ظَنَّ الظُّنونَ بِرَبِّهِ وَ جَحَدَ الْحُقوقَ فى مالِهِ وَ قَتَرَ عَلى نَفْسِهِ وَ عِيالِهِ، مَخافَةَ اِقْتارِ رِزْقٍ وَ سوءِ يَقينٍ بِالْخَلَفَ مِنَ اللّهِ تَبارَكَ وَ تَعالى؛

---

حضرت علی علیه السلام می فرمایند:

از جمله اندرزهاى لقمان به فرزندش اين بود: فرزندم! كسى كه در به دست آوردن روزى، يقينش [به خدا] اندك و نيّتش [به روزى رسان] سست است، بايد از آن عبرت آموزد كه خداى تبارك و تعالى او را در سه جا از خلقتش روزى داد؛ بى آن كه خودش در آنها تلاش و برنامه اى داشته باشد. پس خداى تبارك و تعالى در مرحله چهارم نيز روزى او را خواهد داد... در رحم مادرش... و از شير مادرش... و از درآمد والدينش روزى او را داد... تا آن كه بزرگ شد و عقلش رشد كرد و مستقلاً درامد كسب كرد. در اين هنگام بر خود سخت گرفت و به پروردگارش بدگمان شد و از ترس تنگدستى و يقين نداشتن به وعده خداى تبارك و تعالى، حقوق مالى خود (نسبت به ديگران) را ناديده گرفت و خود و خانواده اش را در سختى و تنگنا قرار داد.