قال الإمام الصادق عليه السلام:

رَاَيْتُ الْمَعْروفَ كَاسْمِهِ، وَ لَيْسَ شَى ءٌ اَفْضَلَ مِنَ الْمَعْروفِ اِلاّ ثَوابُهُ، وَ ذلِكَ يُرادُ مِنْهُ، وَ لَيْسَ كُلُّ مَنْ يُحِبُّ اَنْ يَصنَعَ الْمَعْروفَ اِلَى النّاسِ يَصْنَعُهُ، وَ لَيْسَ كُلُّ مَنْ يَرْغَبُ فيهِ يَقْدِرُ عَلَيْهِ وَ لا كُلُّ مَنْ يَقْدِرُ عَلَيْهِ يُو?ذَنُ لَهُ فيهِفَاِذَ ا اجْتَمَعَتِ الرَّغْبَةُ وَ الْقُدْرَةُ وَ الاِْذْنُ فَهُنالِكَ تَمَّتِ السَّعادَةُ لِلطّالِبِ وَ المَطْلوبِ اِلَيْهِ؛

---

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

من خوبى را مانند نامش [خوب و زيبا] ديدم و هيچ چيز بهتر از خوبى نيست، مگر پاداش آن و همين هم از آن اميد مى رود. و چنين نيست كه هر كس دوست داشت به مردم خوبى كند، اين كار را انجام دهد و چنين نيست كه هر كس رغبت به خوبى كردن داشت توان انجام آن را داشته باشد يا هر كس توانايى خوبى كردن را داشت [فرصت و] توفيق آن را نيز به دست آورد؛ بلكه هرگاه رغبت و توانايى و توفيق با هم گرد آيند، آن گاه است كه خوشبختى براى خوبى كننده و آن كه در حقّش خوبى شده است، به طور كامل فراهم مى آيد.