به گزارش واحد رسانه تبلیغات اسلامی آذربایجان غربی، 6 تیر سالروز بمباران شیمایی سردشت و یادآور حقوق بشر آمریکایی و غربی است که با قرار دادن سلاح های شیمیایی در اختیار صدام، موجب جنایات صدام علیه مردم ایران و عراق شدند.

مردم غیر نظامی شهر مرزی سردشت در آذربایجان غربی در 7 تیر سال 1366 شاهد یک جنایت جنگی از سوی جبهه عبری عربی و غربی بودند و مورد حمله بمباران شیمایی توسط رژیم بعث عراق که از سوی منادیان حقوق بشر؛ یعنی آمریکا و آلمان و دیگر کشورهایی ارپایی حمایت می شد، قرار گرفتند و 120 نفر شهید و هزاران انسان برای همیشه از زندگی ساقط  و مجروح شیمایی شدند.

در ساعت 16:30 روز یکشنبه هفتم تیر ماه 1366 چند فروند هواپیمای بعثی سکوت شهر کوچک سردشت در غرب کشور را شکستند و 7 بمب خردل در نقاط مختلف شهر و روستاهای اطرف آن انداختند که 2 بمب در بازار شهر و 2 بمب دیگر در منطقه مسکونی افتاد ؛ 3 بمب دیگر نیز در باغ‌های مجاور شهر فرود آمد، در اطراف شهر سردشت از جمله روستای «ره‌شه هه‌رمی» و منطقه «دشت کپران» نیز درگیر این فاجعه می شود.

بیمارستان و نقاهتگاه شهر نیز در مسیر جریان هوای آلوده قرار گرفت و برخی از پزشکان و پرستاران پس از چند ساعت به دلیل آلوده شدن، مجبور به ترک آنجا شدند.

 برق و مخابرات قطع و کلیه فعالیت های خدماتی شهر فلج شده بود زیرا اکثر کارکنان محلی مصدوم شده بودند. کادر پزشکی بهداری سپاه با کمک نیروهای محلی توانستند از دو حمام شهر به عنوان دو ایستگاه رفع آلودگی جهت استقرار زنان و مردان استفاده کنند. ماشین‌های آتش نشانی نیز مسئولیت تدارک آب حمام‌های شهر را عهده دار بودند. سالن ورزشی شهر به عنوان یک نقاهتگاه 150 تخته مورد استفاده قرار گرفت .

از شهر 12000 نفری سردشت طبق آمارهای رسمی 8025 نفر مصدوم شدند که این آمار شامل مصدومین خفیف نیز می شد.

 حداقل 4500 نفر از مصدومین نیاز به درمان داشتند.3000 نفر آنها در شهر سردشت به صورت سرپایی درمان شده و سپس در روستاهای مجاور مدتی را سپری کردند تا آلودگی شهر کاملا" مرتفع گشت.

در حالی که 37سال است از حمله عراق به سردشت می‌گذرد کسانی که نجات پیدا کردند هنوز از درد ناشی از بمباران شیمیایی رژیم بعث عراق رنج می‌برند و با آثار و پیامدهای این بمباران دست به گریبان هستند.

رژیم بعث عراق در حمله به سردشت مقاصد از جمله اثبات عصبیت بعثی، دشمن دیرینه با ملت کرد، ایجاد سردرگمی در بین نظامیان ایران، کاستن از توجه نیروهای ایرانی به جبهه های جنوب که در آن جبهه ها، نیروهای عراقی شکستهای فجیعی را متحمل شده بودند.

بر اساس اعترافات و اظهارات مقامات عراقی و گزارشهای منتشره توسط هیئتهای خارجی، مدارک و اسناد سازمان ملل و... بیشترین مناطق مورد حمله توسط گازهای شیمیایی، مناطق غیرنظامی و مسکونی بوده و در مواردی هم که به اهداف نظامی حمله شده، اغلب افراد غیر نظامی صدمه دیده اند، در حالی که حتی یک گزارش مبنی بر استفاده نیروهای ایرانی از این گونه تسلیحات دریافت نشده است.

ایران با اعزام مصدومین شیمیایی به کشورهای اروپایی، علاوه بر مداوای آنان، سعی کرد جهانیان را با جنایات صورت گرفته علیه ملت ایران آشنا سازد و مسئولین ایرانی در برگزاری کنفرانس بین المللی خلع سلاح شیمیایی در پاریس (ژانویه 1989) نقش مؤثری داشتند و اقدام به افشاگری کردند. این افشاگریها نقش سازنده ای در انعقاد کنوانسیون 1993 پاریس درباره منع توسعه، تولید، ذخیره سازی و به کارگیری سلاحهای شیمیایی و لزوم انهدام آنها داشت. هر چند این کنوانسیون،کشورها را ملزم به نابودی کامل تسلیحات شیمیایی نمی کند، اما گامی است مؤثر در راستای نیل به جهان عاری از سلاح شیمیایی.

با وجود بار دراماتیکی و تراژدی این روز، آثار مستند و سینمایی بسیار انگشت شماری در این خصوص پس از سالیان بسیار ساخته شده است. پس از این جنایت، سکوت عمدی جوامع بین المللی به خصوص کشورهای اروپایی که خود بمب های شیمیایی را در اختیار صدام قرار داده بودند باعث شد تا آثار وحشتناک این فاجعه، در دنیا کمتر شنیده شود. ولی جای تعجب فراوان دارد از اینکه هنرمندان کشور خودمان نیز تا به حال آثار فراوانی در این خصوص تولید نکرده اند تا لااقل ادای دینی هرچند کم دربرابر مقاومت های مردان و زنان کردنشین آن دیار باشد.

محمد حسین مهدویان فیلم سینمایی «درخت گردو» را با همین موضوع برای 38 امین جشنواره فیلم فجر رساند تا با فیلمی خوش ساخت دو جایزه مهم بهترین کارگردانی و بازیگری مرد را از آن خود کند. داستان این فیلم در سه مقطع زمانی سال‌های ۶۶، ۸۳ و ۹۵ روایت می‌شود و بر مبنای داستان واقعی تلخ و انسانی زندگی مردی رنج کشیده به نام قادر مولان پور و خانواده اش در فاجعه بمباران شیمیایی سردشت است.