قال عيسی بن مريم عليه السلام:

كُنتُ في ديوانِ ابنِ عَبّادٍ فَرَأيتُ كتِابًا يُنسَخُ ، سَأَلتُ عَنهُ فَقالوا : كِتابُ الرِّضا إلَى ابنِهِ عليهماالسلاممِن خُراسانَ ، فَسَأَلتُهُم أن يَدفَعوهُ إلَيَّ فَدَفَعوهُ إلَيَّ ، فَإِذا فيهِ : بِسمِ اللّه ِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ ، أبقاكَ اللّه ُ طَويلاً وأعاذَكَ مِن عَدُوِّكَ يا وَلَدي فِداكَ أبوكَ ، قَد فَسَّرتُ لَكَ ما لي وأنَا حَيٌّ سَوِيٌّ رَجاءَ أن يَمُنَّكَ (اللّه ُ) بِالصِّلَةِ لِقَرابَتِكَ ولِمُوالي موسى وجَعفَرٍ رَضِيَ اللّه ُ عَنهُما ... ، قالَ اللّه ُ : «مَن ذَا الَّذي يُقرِضُ اللّه َ قَرضًا حَسَنًا فَيُضاعِفَهُ لَهُ أضعَافًا كَثيرَةً البقرة : 245 . وقالَ : «لِيُنفِق ذو سَعَةٍ مِن سَعَتِهِ ومَن قُدِرَ عَلَيهِ رِزقُهُ فَلـيُنفِق مِمّا آتاهُ اللّه ُ الطلاق : 7 . وقَد أوسَعَ اللّه ُ عَلَيكَ كَثيرًا ...

---

حضرت عیسی مسیح علیه السلام می فرمایند:

در ديوان ابن عبّاد بودم و ديدم كه از نامه اى، نسخه برمى دارند، درباره آن پرسش كردم، گفتند: نامه امام رضاست از خراسان به پسرش. از آنها خواستم آن را به من بدهند، آنها نامه را به من دادند، در آن چنين آمده بود: به نام خداوند بخشنده مهربان، خداوند، عمر تو را دراز گردانَد و از دشمنت پناهت دهد، فرزندم! پدرت فدايت باد، آن چه را لازم مى دانستم براى تو بيان كردم، در حالى كه زنده و تندرستم، به اميد آن كه خداوند با صله دادن تو به نزديكانت و وابستگان موسى و جعفر ـ رضى اللّه عنهما ـ بر تو منّت نهد، خداوند مى فرمايد: «كيست كه در راه خدا وامى نيكو دهد تا براى او چندين و چند برابرش كند؛ و خداوند تنگنا و گشايش [در معيشت مردم] پديد مى آورد، و به سوى او بازگردانده مى شويد» و نيز فرمود: «تا توانگر بر وفق توان خود خرج كند و كسى كه روزى اش تنگ شده است، در همان حد كه خداوند به او بخشيده است، تكليف نمى كند؛ زودا كه خداوند پس از تنگنا، آسايش مقرر دارد» و خداوند به تو گشايش فراوان [در روزى ]داده است... والسّلام.